شنواییشناسی یا ادیولوژی علم مطالعهٔ اختلالات شنوایی و تعادلی از راه شناسایی و ارزیابی عملکرد شنوایی و تعادلی و توانبخشی آن است. یکی از زیر شاخههای شنواییشناسی ،شنواییسنجی میباشد. البته حوزه علم شنواییشناسی بسیار وسیعتر از مطالعهٔ انحصاری دستگاه شنوایی است و به بررسی دستگاه دهلیزیو تعادل و همچنین بررسی چگونگی پردازش اطلاعات دریافتی از حس شنوایی در دستگاه عصبی مرکزی نیز میپردازد.
رشته شنواییشناسی به مباحث آموزشی و پژوهشی آخرین دستاوردهای علمی در حیطههای تشخیصی، حفاظت شنوایی و پیشگیری از اختلالات شنوایی و تعادل و توانبخشی به موقع افراد دچار آسیب شنوایی و تعادل و مدیریت طراحی وسائل و تجهیزات شنواییشناسی میپردازد. از جمله این اقدامات میتوان به تجویز سمعک، وسایل کمک شنوایی و اقدامات ادیولوژیک در جراحی کاشت حلزون شنوایی اشاره نمود.
شنواییشناس متخصص علم شنواییشناسی است. شنواییشناس در شناسایی، تشخیص، درمان، توانبخشی و پایش بیماریهای دستگاه شنوایی و دهلیزی گوش تخصص دارد. شنواییشناس در حوزه تشخیص، مدیریت و یا درمان مشکلات شنوایی و تعادل مهارت دارد. تجویز و فیتینگ سمعک، وسایل کمک ارتباطی، پیشنهاد و مشاوره انجام جراحی کاشت حلزون شنوایی و برنامهریزی پروتز کاشت حلزون بر عهده این متخصص است. مشاوره به خانواده نوزادانی که به تازگی وجود کم شنوایی در آنان تشخیص داده شدهاست و آموزش مهارتهای ارتباطی و جبرانی برای سازگاری با کم شنوایی اکتسابی در بزرگسالان از جمله وظایف شنواییشناس است. این متخصصین همچنین در طراحی و اجرای برنامههای حفاظت شنوایی فردی و صنعتی، برنامههای غربالگری شنوایی نوزادان در بدو تولد، برنامههای غربالگری شنوایی مدارس و ساخت و فیتینگ تجهیزات حفاظت شنوایی و محافظهای گوش برای جلوگیری از کم شنوایی، ایفای نقش می نمایند. علاوه بر این، برخی شنوایی شناسان دارای مدرک دکتری شنواییشناسی به عنوان محققین علم شنوایی و تعادل در دانشگاهها و مراکز تحقیقاتی مشغول هستند.
منبع: ویکی پدیا شنوایی شناسی